Bijzondere reis naar Mombasa

Donderdag was het zo ver: we gaan met zijn allen naar Mombasa. 47 kinderen en ruim 20 volwassenen. Er gaat (dus) ook een flink aantal personeelsleden van Macheo mee. Maar in de briefing is nog eens benadrukt: het is een vakantie voor de kinderen. Zo'n grote groep begeleiders leek op voorhand overbodig, maar als je ziet wat er allemaal georganiseerd, gekookt, afgewassen e.d. moet worden, dan blijkt het geen overbodige luxe te zijn. Al helemaal niet als je op pad bent.
We verblijven bij Upendo, een weeshuis in Mombasa met 22 kleine kinderen en vanzelfsprekend gaan zij ook mee op de uitjes in Mombasa. Zij hebben 4 begeleiders en gezien de leeftijd van de kinderen (de oudste is 8 jaar) is dat bij dergelijke activiteiten echt te weinig.

Even terug naar donderdag: we vertrekken uiteindelijk (na een kort gebed) om 5.15 uur. Niet gek voor Keniaanse begrippen: slechts een kwartier later dan gepland. Hmmm... het kan dus wel....
Nog geen 2 minuten na vertrek wordt gestart met het eerste lied. Mijn vermoeden klopt: dat gaan ze geen uren volhouden, helemaal omdat ze ook maar een kort nachtje hebben gehad. Maar wel onwijs leuk om zo te vertrekken.
Wat een fantastisch gebeuren!

We komen pas rond 18.30 uur aan in Mombasa. De kinderen worden enthousiast bij het zien van de zee en de boten. Dat hebben ze nog niet eerder gezien. “Look auntie, look!”
We zijn iets verlaat omdat we ruim een uur hebben moeten wachten op de lunch. Die staat namelijk in het kleine vrachtwagentje van Macheo en zij zijn in de file bij Nairobi terecht gekomen.
We worden met een liedje ontvangen. Het is een drukte alom.
De tenten worden opgezet, er wordt gekookt, de borden van de lunch worden afgewassen. Werk aan de winkel dus. De tenten zijn toch iets kleiner dan verwacht, dus een 7-tal (5 kids en 2 volwassenen) slapen in het vrachtwagentje.
Wij hebben (ook hier) de luxe van een vrijwilligershuis. Daar ben ik toch wel blij om, want het is hier bijzonder warm (ruim 30 graden en een hoge luchtvochtdigheidsgraad) en dan in een tentje gepropt liggen...... Zelfs in een bed onder de klamboe is het (te) warm.

Vrijdagochtend om half zes nemen we buiten al weer de eerste geluiden waar. Je kan er niet om heen: de enthousiaste stemmen van een ieder. Blijven liggen heeft geen zin....
Het is even passen en meten, maar uiteindelijk heeft iedereen een plekje in de bus bemachtigd. Op weg naar Fort Jesus. Voor Kenianen een herkenbare plaats uit de geschiedenisboeken.
Vooral het skelet trekt volop de aandacht.
Na de lunch, een aantal zijn achtergebleven om die te bereiden, vertrekken we naar het publieke strand. Een rustig strand waar de boel goed in de gaten te houden is. Er is wel veel zeewier e.d., maar dat is volstrekt onbelangrijk. De kinderen hebben thuis nog niet hun zwemkleren aangetrokken, wat een boel heen en weer geloop in de bus geeft bij aankomst van het strand. Ach, “this is Kenya”.

Zaterdag stond in het teken van het zeilen. We vertrekken redelijk bijtijds naar de haven waar een drietal boten klaar ligt: 2 kleinere en een grote met een hoge rand. In de grote boot gaan alle kleintjes. Alle kinderen hebben zwembandjes omgekregen in de bus, het is een vrolijk gezicht, al die oranje bandjes. Na een tijdje op de motor te hebben gevaren, gaan we voor anker en wordt er volop gezwommen. De lunch gebruiken we ook aan boord en vervolgens gaan de zeilen los. Tijd voor een cursusje “hoe maak je gebruik van de wind”. Een mooi ervaring voor de kinderen om zo op het water te zitten. In de boot met de kleintjes hebben ze muziek en wordt er op de tafels gedanst. Een ware happening!
Het feest gaat 's avonds nog even door: na het eten is het party-time. Er wordt een modeshow gehouden door de meiden en …. door de jongens die verkleed zijn als vrouw. Hilariteit alom, de tranen lopen over de wangen. Ook uncle Marnix (verkleed in mijn strandjurk) doet mee en dat is natuurlijk helemaal niet wat ze verwacht hadden.
De danswedstrijd die volgt valt een beetje in het water: het was een lange dag en de kinderen hebben er niet zoveel aandacht meer voor. Tijd dus om de tenten op te zoeken.

Zondagochtend bezoeken we het Haller Park: een dierentuintje. Voor onze begrippen niet zo heel bijzonder (al helemaal niet als je hier al eens een safari hebt kunnen maken), maar wel een mooi park om door te lopen. Er lopen grote schildpadden rond, er zijn krokodillen, nijlpaarden en..... dat is het hoogtepunt van de ochtend: slangen.
's Middags vertrekken we weer naar het strand, nu een ander strand met veel hogere golfen. Ik vraag me even af of het wel verstandig is met al die kinderen, maar er is geen houden aan: binnen nog geen 5 minuten ligt de zee vol met oranje zwembandjes.
De kleintjes gaan op de rug of aan de hand mee of ze zitten op de rand van het strand en laten zo het water over zich heen komen. Onuitputtelijk zijn de kinderen in het water bezig. Als ik bedenk een kleintje op de “kant” te zetten, kom ik er ook zonder het spreken van de taal achter dat dat echt niet de bedoeling is. Sterker nog: vervolgens heb je er nog een kind bij die ook het water in wil.
Het is goed dat er een paar mzungu's (blanken) bij zijn, want ook een flink aantal volwassen Kenianen kunnen niet zwemmen. Maar wat een genot zeg en wat genieten de kinderen van zo'n middagje aan zee.
Omdat we weer vroeg willen vertrekken, wordt er in de eetzaal en op de slaapzalen van Upendo geslapen. De tenten kunnen (dus) worden afgebroken en dat scheelt 's ochtends weer het nodige werk.

Gisteren dus weer terug naar Thika.
De kinderen zitten al weer bijtijds in de bus (4.45 uur) en uiteindelijk vertrekken we om 5.30 uur naar Macheo. We worden uitgezwaaid door de huismoeders van Upendo en Jannie, Marianne en Els. Zij vliegen vandaag terug vanuit Mombasa naar Amsterdam.
Jammer dat we geen afscheid hebben kunnen nemen van de kinderen van Upendo. We horen later dat de kinderen op zoek zijn gegaan om te kijken waar hun nieuwe vriendjes zijn gebleven. Misschien denken ze wel dat ze een mooie droom hebben gehad.
Dit keer wordt er niet gezongen in de bus. Binnen no time ligt (bijna) de hele bus te slapen.
Als de kinderen om 9.30 uur wakker worden omdat ze honger hebben gaat de popcorn de bus door. Lekkere trek? We geven ze het voordeel van de twijfel. Ze hebben immers al vroeg ontbeten.
We stoppen alleen voor een plasstop en een aantal kinderen zijn verbaasd dat ik ook mee de bosjes in ga: “Even you auntie?”. Ze zijn het wel met me eens dat ik een groot bosje moet uitzoeken ;-)

Rond elf uur rijden we langs Makueni en aangezien dat niet echt in de buurt van Thika is (200 km vanaf Nairobi) wordt de reis voor een 7-tal kinderen die daar vandaan komen gecombineerd met een huisbezoek. Ze gaan op bezoek bij familie en zullen daar de hele week blijven. Ontroerend om te zien hoe ze afscheid nemen van de anderen en hoe blij ze zijn de bekenden te zien.

De reis verloopt voorspoedig en rond lunchtijd hebben we nog zo'n 100 kilometer af te leggen tot aan Nairobi. Er is geleerd van dag 1: de lunch staat nu in de bus en niet in het vrachtwagentje ;-)

Uiteindelijk zijn we om 17.15 uur bij Macheo. De kids, maar ook alle anderen, zijn weer een bijzondere ervaring rijker, waar nog lang over nagepraat zal worden.

Het is een heel verhaal geworden, ik ben vast nog wat vergeten, maar het mag duidelijk zijn: het was een heel, heel bijzondere trip!

Groetjes,
Auntie Annemieke