Alweer zondag

De tijd vliegt weer voorbij.
Ik realiseerde me op eens dat het al weer een aantal dagen geleden is sinds ik mijn weblog heb bijgewerkt.
Nu hebben we ook wat problemen gehad met het internet,.... eh... er was geen internet, dus dat helpt ook niet.

Woensdag op kantoor de rapportage over de interviews in de stijgers gezet. De basis is er, nu dinsdag nog een 6-tal gesprekken en dan hebben we genoeg informatie.
Het heeft volgens mij geen zin om nog na dinsdag extra gesprekken te doen. De uitkomsten zullen niet veel anders zijn. Maar er komen altijd weer zaken naar voren die wellicht nog opgepakt kunnen worden.
Zo bleek dat een aantal beneficiaries (de mensen die Macheo ondersteunt) behoefte heeft aan onderwijs. Een aantal kan niet schrijven en het tellen gebeurt vaak met knopen: het aantal knopen geeft aan hoeveel producten je die dag hebt verkocht. Op zich een geniale oplossing, maar ze geven aan dat het ze verder zou kunnen helpen als ze meer onderwijs zouden krijgen.
Navraag wijst uit dat er onderwijs voor volwassen is op Garissa Road School. Ik stelde voor om daar te gaan praten, maar Faith, die verantwoordelijk is voor het onderwijsprogramma komt de volgende dag terug dat het beter is om de bewoners van Kiandutu (de sloppenwijk) gewoon door te sturen. Als namelijk blijkt dat het via Macheo gaat, dan zou het kunnen dat er geld voor wordt gevraagd en nu is het gratis.
Niet praten, maar doen dus. Mooi traject dat we zo meepakken. Ik stel wel voor om na een aantal maanden eens na te vragen hoe ze het hebben ervaren en, niet onbelangrijk, wat ze hebben geleerd.
Lijkt bijna een ingang om weer eens deze kant op te gaan ;-)

Donderdag ben ik met Faith en haar team meegegaan naar Kuraiha Primary School gegaan. We halen de Education Officer op in de stad: hij gaat met ons mee.
De ouders op deze school (met ruim 1.300 kinderen) leken niet zo erg gemotiveerd om parentsmeetings te organiseren. Als ook de leraren er niet achter staan, dan wordt het wel heel erg moeilijk.
De Education Officer blijkt een man met humor. Er wordt geregeld gelachen. Daarnaast geeft hij tastbare voorbeelden aan de ouders. Hij maakt, heel slim, een compliment dat de ouders er zo mooi uit zien. Maareh.... waarom hebben hun kinderen dan geen schooluniform?
En met een paar rekenvoorbeelden toont hij heel terloops aan dat de schoolschriften echt niet zo duur zijn om te kopen.
Prachtig om te zien hoe het werkt. Het is gelukt, de school, de gemeente en Macheo werken samen, een ieder neemt zijn/haar verantwoordelijkheid en dat allemaal onder de bezielende leiding van Faith. Wat is zij toch bijzonder belangrijk voor deze projecten van Macheo. Top!

Vrijdag en zaterdagochtend heb ik op kantoor doorgebracht. Nu James tussen de luiers zit zijn er nog wel een aantal zaken waar ik mee kan helpen en dat doe ik graag.

Vrijdagmiddag om 15.30 uur ga ik mee met het minibusje: voor de sponsorrapporten zijn er foto's nodig en ik vind het leuk om foto's van de kinderen op school te maken.
We hebben twee ritjes: eerst langs Happy Hours Academy en St. Lukes. Als een speer de kids op de foto (ze hebben niet heel veel geduld) en hun naar Macheo gebracht.
De volgende rit gaan we naar Bishop Nogwat. Op de heenweg gaan er een aantal personeelsleden van de farm mee die we her en der afzetten. Scheelt hun weer een ritje met de Matatu.
Om stipt 18.00 uur, precies op tijd dus, zijn we bij Bishop. Op deze school zitten behoorlijk veel kinderen van Macheo, dus het minibusje zit goed vol.
Tot mijn verbazing stoppen we nogmaals bij St. Lukes. Oeps.... we waren twee kinderen vergeten.
Allemaal een beetje inschikken en dat passen ze er ook wel weer bij.

En nu is het zondag. Helaas geen hakjes bij me om op stap te gaan, want ik ben naar Nairobi geweest: naar een uitvoering van het Nairobi Orchestra. Er zijn 10 kinderen van Macheo uitgenodigd en ik schuif aan. Er zijn altijd nog wel kaartjes aan de zaal te verkrijgen zegt men. Nou, wij waren gelukkig op tijd, want de zaal zat bomvol. James, een van de violisten, sponsort nu voor de vierde keer de entree voor 10 kids en 1 begeleider. Super toch? Vanzelfsprekend betaal ik mijn kaartje zelf en ik koop ook nog een kinderkaartje. We hebben namelijk 11 kids bij ons ;-). Samen zo'n 11 euro. Ook Aisha en Virginia zijn mee. Plaats genoeg in de minibus.
We zijn ruim op tijd dus worden er eerst frietjes gegeten met natuurlijk een “soda”: een flesje frisdrank. Strauss, Khachaturian, Mozart, toch heel andere muziek dan ik de hele weg in het busje heb gehoord. De kinderen gedragen zich voorbeeldig. Of ze het allemaal even mooi vinden weet ik niet. Rustgevend was het soms wel: na de pauze zaten een paar kinderen te slapen. Ach, vooruit maar, een concert van ruim 2 uur is ook wel behoorlijk pittig, vooral voor de kleintjes. Martin wilde na het eerste nummer al naar huis......

We hebben in ieder geval een gezellige middag met de kinderen gehad en, ik heb voor het eerst een stukje Keniaanse cultuur gesnoven.

Fijne zondag nog en tot een volgend verslag!

Aunti Annemieke