Zandvlooien

Vandaag het veld in gegaan.
Afgelopen vrijdag hebben we 26 paar schoenen gekocht en rond 9.30 uur vertrekken Yvonne en ik naar Itetani, de school die tegen de berg Kilimanbogo aan ligt.
Zo'n 3 kwartier rijden, door een prachtig gebied (Delmonte). Het is niet zozeer de afstand, maar de wegen zijn enorm slecht zodra je van de hoofdweg af gaat.
Als we op de school aankomen worden we hartelijk ontvangen. Ik word herkend van ons bezoek in november jongstleden.

We moeten even wachten tot de pap is uitgeserveerd en dan worden de kinderen met zandvlooien in de lerarenkamer geroepen, zodat ze hun schoenen kunnen krijgen.
Zandvlooien (jiggers) zijn vieze beestjes: ze gaan onder de voeten zitten en eten de boel daar op. Ziet er niet bepaald fris uit en bovendien geeft het lelijke wonden en littekens.

De kinderen staan allemaal braaf te wachten en krijgen hun voetafdruk in hun handen waarop de man van de schoenenfabriek de maat heeft aangetekend, zodat wij het goede paar kunnen aantrekken. Oh ja, eerst even de veters er in natuurlijk.
Je ziet aan de breedte van veel voetjes dat de kinderen nog nooit schoenen hebben gedragen en ook zie je aan hun gelaatsuitdrukking dat ze er even aan moeten wennen. Schoenen en dan ook nog nieuwe schoenen die enigszins stug zijn is dubbelop. Even doorbijten dus.
Om hun voetjes schoon te houden krijgen ze een zeepje mee uit mijn toverkoffer.

Tegen de tijd dat we klaar zijn wordt de lunch geserveerd. Ook wij krijgen een bord met ugali en bonen aangeboden, maar ik weet er vriendelijk onderuit te komen. Tijd voor wat foto's en filmpjes.
Op Itetani zitten zo'n 225 kinderen die via Macheo elke dag een maaltijd krijgen.
Ze moeten zelf een kleine vergoeding betalen (nog geen 2 eurocent per dag). Begin van de maand wordt het geld geïnd en dan kan de begroting worden opgemaakt voor de komende periode.
Op dinsdag wordt de school bevoorraad. Per dag (!) gaat er het volgende doorheen: 28 kilo Ugali (soort plakrijst), 17 kilo bonen, 5 uien, 1 liter olie en zout naar smaak, Hmm.. hoe zou je dat moeten proeven of er genoeg zout zit in zo'n enorme pan?
Voor de volledigheid: er wordt 4 kilogram pap vermengd.

Dan het veld in. Bewapend met handschoenen en waterstofperoxide gaan we te voet naar een tweetal families. Ruim een half uur lopen op de heenweg. We dalen van de berg af. Prachtig mooi gebied, plaatjes zoals menig kind Afrika zou tekenen: hutjes en bomen.
De eerste familie heeft 4 kinderen met jiggers. Het eerste kind hoeven we alleen in het badje te stoppen, maar de andere kinderen moeten uitvoeriger worden behandeld: de wonden worden open gemaakt, zodat het medicijn zijn werk kan doen. Als je de voeten in het badje stop, zie je e.e.a. gaan werken: het bruist volop: teken dat de beestjes het niet fijn hebben.
De tweede familie bestaat uit 3 kids met jiggers. Zelfde verhaal. Wat moeten die kinderen een pijn hebben als ze op die voeten lopen.
Ze ondergaan de behandeling gedwee, ze weten waarvoor we het doen.

We lopen weer terug naar boven. Enigszins op kleur (hoewel dat bij Yvonne niet is te zien ;-) ) arriveren we weer bij Itetani en dan moeten we nog naar Kwamutu, een school verderop waar we nog de schoenmaat moeten opmeten bij een 9-tal kids die daar ook jiggers hebben. “Gelukkig” kunnen we achter op de motor meerijden. Het duurt even voordat we zijn geïnstalleerd met al onze spullen. Als we even onderweg zijn, komt Bernard ons tegemoet en kunnen we verder met de pick-up. Met zijn drieën op de voorbank. Lekker in die warmte....
Kwamutu is een grote school: zo'n 400 kids. Ook hier heb ik snel het gastenboek getekend en even “bijgepraat” met de hoofdmeester.
Schoenmaat opgemeten en dan gauw op pad richting Thika/Macheo.

In Donyo Sabuk genieten we van een welverdiende cola en een bord patat. Eh... het is 16.30 uur, dus niet overbodig om alsnog te lunchen en weer wat vocht tot ons te nemen.
Mijn 2 flesjes water zijn al eventjes op.

Morgen een dagje op kantoor, daar liggen nog genoeg open eindjes.

Groetjes uit een zonnig Kenia!
Annemieke