Weekend

Gisterochtend om 9.00 uur met Wil richting Nairobi vertrokken. Wil heeft al sinds afgelopen maandag kiespijn en dit is steeds verergerd. Chege brengt ons met de Double Cab naar een ziekenhuis in Nairobi waar een goede tandarts schijnt te zitten. De reis verloopt voorspoedig, mede door de nieuwe snelweg die bijna klaar is. Hoewel voorspoedig.....
In de buitenwijk van Nairobi slaat de motor af. Direct wemelde het van de mannen die helpen duwen, nadat ze eerst twee blanke vrouwen achter de auto hebben zien hollen en duwen.
Helaas de motor slaat niet aan. Vervolgens staan er zo'n 15 man onder de motorkap te kijken. Gelukkig rijdt er een bekende van Chege/Macheo langs, die automonteur is. Met behulp van zijn aanwijzingen en wat tape is de injectiehuppeldepup gerepareerd en kunnen we verder.
Oh nee, er moet eerst nog iets worden afgehandeld. Of beter gezegd: er moet worden onderhandeld. We horen aan een aantal worden van Chege (volunteers, no money) dat hij de heren moet overtuigen dat wij geen geld hebben. Hij heeft zelf 1.000 KSH bij zich (nog geen 10 euro) en daar moeten ze het mee doen. De automonteur uit Thika is zo vriendelijk om ons de weg naar het Aga Kahn Universital Hospital.
Een mooi (groot) ziekenhuis. Hoewel we geen afspraak hebben, maar het een spoedgeval betreft, worden we na zo'n 5 kwartier wachten, toch geholpen. Het ziet er goed uit: steriele apparatuur, een foto, vriendelijke tandarts die alle tijd neemt om uit te leggen wat er aan de hand is. Er zit een flinke ontsteking onder de kies van Wil (goed te zien op de foto) en omdat we nog (maar) 10 dagen in Kenia zijn krijgt Wil eerst een antibioticum voorgeschreven en het advies zo snel mogelijk zich in Nederland bij haar eigen tandarts te melden. Nu maar hopen dat dat snel de pijn verminderd en dit afdoende is.

Op de terugweg dropt Chege ons bij het Blue Post Hotel waar we met alle vrijwilligers in de tuin gezellig iets hebben gedronken.

Vanochtend zijn we met de kinderen naar de kerk gegaan. De kinderen staan al in hun zondagse kleren te wachten. Om 9.30 uur vertrekken we, het is zo'n twintig minuten lopen. Ook de allerkleinsten gaan mee. Overigens gaan niet alle kinderen naar dezelfde gemeente.
Voordat we naar de grote kerk gaan, gaan we eerst naar de zondagsschool. Er is een school voor de kleintjes (in Swahili) en voor de grotere kinderen (in het Engels). Na een uurtje gaan we allemaal naar de grote kerkzaal. Daar zijn mensen aan het zingen en dansen. Wij moeten ons weer voorstellen en worden welkom geheten. Om half één (inderdaad 2,5 ! uur later) verlaten wij de kerk. De dienst is nog niet afgelopen, maar de kinderen hebben lang genoeg stil gezeten. Ik overigens ook.....

Weer terug naar Macheo waar wij voor de kinderen een zeskamp hebben georganiseerd.
Onwijs leuke middag. Iedereen (inclusief wijzelf) hebben enorm genoten. Bijzonder om te zien dat je kinderen met zoiets simpels zo'n enorm plezier kan doen. Ook de huismoeders doen volop mee met de spelletjes.
Op het voetbalveld hebben we flessen neergezet en nog voordat we zijn begonnen met de spelletjes, vermaken de kinderen zich daar al mee.
Natuurlijk geweldig dat als wij de spelletjes voor doen, bij mij al na 5 tellen het balletje van de lepel af valt. Kinderen in een deuk. Zo moet het dus niet!
Het is een competitie (de huizen tegen elkaar), maar na het eerste spel zijn we er al gelijk uit: dat wordt niets met de puntentelling, maar daar geven de kinderen ook niets om. Ze zijn allemaal winnaars.
We beginnen met een lepel met een balletje erop, vervolgens zaklopen en spijkerpoepen.
Tijd voor een pauze met (aanmaak)limonade en koekjes. Ondertussen zijn ze zelf ook weer van alles en nog wat aan het doen: touwtje springen, met de balletjes in de weer, etc.

Het touwtrekken is helemaal hilarisch omdat het touw niet sterk genoeg is en steeds breekt.
De kruiwagenrace en het vullen van emmers met bekers water zijn de laatste twee spel